Η τετράχρονη αυτή σταδιοδρομία του είχε τόσες όμορφες στιγμές που θα μας κάνουν να μιλάμε στα παιδιά μας με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη μας. Κάποιοι είχαμε την τύχη λόγω της δουλειάς μας να τον βλέπουμε ακόμα από πιο κοντά και να είναι τόσο απλός και προσιτός που δεν… συμβάδιζε με το σταριλίκι άλλων ποδοσφαιριστών.
Δεν ξέρω αν ήταν τα 4 πιο όμορφα χρόνια της ζωής του αλλά σίγουρα ήταν απ τα πιο όμορφα της δικής μας στον Ολυμπιακό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα.
Πως να ξεχάσω το γκολ του με την Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ που με ανάγκασε να ταξιδέψω στο Μάντζεστερ γιατι πίστευα στην πρόκριση. Πως να ξεχάσω το γκολ του στον τελικό με την Ξάνθη που με ανάγκασε να κάνω το σταυρό μου και να ευχαριστήσω τον Θεό που τον είχαμε στην ομάδα μας. Πως να ξεχάσω όμως και την περσινή χρονιά που αυτός ο παικταράς δεν δηλώθηκε στην Ευρώπη… Ο παίκτης που μας έστειλε στην Ευρώπη πέρυσι δεν μπήκε στη λίστα! Μόνο ο Μπέντο αυτά αλλά είναι άλλου παππά ευαγγέλιο αυτό!
Τσόρι σε ευχαριστούμε και εγώ πρωσοπικά σε ευχαριστώ για αυτά τα 4 χρόνια! Με έκανες, σε μια ηλικία που έχω πάψει να έχω ποδοσφαιρικά πρότυπα, να σε θαυμάζω και να πηγαίνω στο 5Χ5 και να θέλω να κάνω τα μαγ(κ)ικά σου! Οι δρόμοι μας δεν θα πάψουν ποτέ να συμβαδίζουν! Το γήπεδο μας θα είναι πάντα το δεύτερο σου σπίτι και η Ελλάδα που πάντα σε αγκάλιασε εσένα και την οικογένεια σου θα συνεχίσει να σε αγκαλιάζει γιατί ήσουν ένας κύριος που κοσμούσε τα Ελληνικά μας γήπεδα!
Εις το επανιδείν!
