Του Γιώργου Κουρτέση
Όλοι
θυμούνται το θρυλικό καλοκαίρι του
2004. Η Εθνική μας ομάδα, τότε, κατέκτησε
το Euro σοκάροντας όλη την ποδοσφαιρική
Ευρώπη και όχι μόνο. Ήταν η μεγαλύτερη
έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου
αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Μια
Εθνική ομάδα η οποία κατάφερε το απίστευτο
και κέρδισε την Εθνική Πορτογαλίας στην
τελική φάση με 1-0 με γκολ του Άγγελου
Χαριστέα.
Όλοι
θυμούνται το θρυλικό καλοκαίρι του
2004. Η Εθνική μας ομάδα, τότε, κατέκτησε
το Euro σοκάροντας όλη την ποδοσφαιρική
Ευρώπη και όχι μόνο. Ήταν η μεγαλύτερη
έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου
αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Μια
Εθνική ομάδα η οποία κατάφερε το απίστευτο
και κέρδισε την Εθνική Πορτογαλίας στην
τελική φάση με 1-0 με γκολ του Άγγελου
Χαριστέα.
Ήμουν
τότε σε ηλικία, περίπου, 7 ετών όταν και
είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι, κυρίως,
με το ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσα να έχω
καλύτερο ξεκίνημα! Η Εθνική μας ομάδα
με έκανε να λατρέψω αυτό το άθλημα και
να ασχοληθώ μαζί του. Οι ήρωες αυτής της
επιτυχίας με το πάθος και τις ικανότητες
τους έκαναν όλη την χώρα μας να βγει
στους δρόμους και να τους αποθεώνει.
Όλοι μιλούσαν για αυτούς.
τότε σε ηλικία, περίπου, 7 ετών όταν και
είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι, κυρίως,
με το ποδόσφαιρο. Δεν θα μπορούσα να έχω
καλύτερο ξεκίνημα! Η Εθνική μας ομάδα
με έκανε να λατρέψω αυτό το άθλημα και
να ασχοληθώ μαζί του. Οι ήρωες αυτής της
επιτυχίας με το πάθος και τις ικανότητες
τους έκαναν όλη την χώρα μας να βγει
στους δρόμους και να τους αποθεώνει.
Όλοι μιλούσαν για αυτούς.
Θύμαμαι
σαν σήμερα όλη την ημέρα του τελικού
και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Δεν θυμάμαι τόσο γιορτινή μέρα για όλους
τους Έλληνες, όσο εκείνη. Την 4η Ιουλίου
του 2004.
σαν σήμερα όλη την ημέρα του τελικού
και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Δεν θυμάμαι τόσο γιορτινή μέρα για όλους
τους Έλληνες, όσο εκείνη. Την 4η Ιουλίου
του 2004.
Είναι
Κυριακή και στην επαρχιακή Μεγαλόπολη
Αρκαδίας,
που ζούσα, όλοι
ετοιμάζονται για αυτόν τον τελικό. Όλοι
περιμένουν αυτή την αναμέτρηση. Μικροί
και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όλοι
με το μυαλό στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει
κάποιος που να μην συζητάει για αυτό.
Από το πρωί όλά τα αυτοκίνητα έχουν την
ελληνική σημαία στο καπό ή στον ουρανό
και κορνάρουν σαν τρελά ώρες ολόκληρες.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι πριν απ’ την
σέντρα.
Η ώρα της Ελλάδας, επιτέλους, έφτασε.
Όλοι
είναι στις θέσεις τους και παρακολουθούν
με προσοχή αλλά προσπαθούν να διατηρούν
την ψυχραιμία τους. Η καρδιά χτυπάει
πολύ δυνατά. Το άγχος έχει παγιδεύσει
τους πάντες. Και ξαφνικά.. ΓΚΟΛ! Όλοι οι
άνθρωποι, άλλοι στα σπίτια και στα
μπαλκόνια τους και άλλοι στα μαγαζιά,
είναι όρθιοι και πανηγυρίζουν. Όλα τα
μαγαζιά αρχίζουν να κερνούν τον κόσμο.
Ούζο, μπύρες, τσίπουρο και ότι, γενικά,
πίνει ο καθένας χωρίς να σκέφτονται το
κόστος. Περιμένουν, μόνο, την στιγμή που
θα ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα του
αγώνα για να βγουν στους δρόμους και να
ζητωκραυγάσουν. Και ΝΑΙ! Έληξε!! Είμαστε
στην κορυφή της Ευρώπης! Μου έχει μείνει
ανεξίτηλη αυτή η στιγμή της λήξης όπου..
”πήραμε φωτιά”. Την πόλη έχουν πνίξει
κόρνες, σφυρίγματα, τουφεκιές, συνθήματα,
αγκαλιές και κλάματα. Όλοι οι Έλληνες
ενωμένοι σαν μια γροθιά. Και δώστου ξανά
κέρασμα. ”Μεθυσμένη” ολόκληρη η πόλη,
και γενικά η χώρα, από αυτό το θρίαμβο.
Ένας ηλικιωμένος άντρας δίπλα μου
φωνάζει συνέχεια: «Ο καλύτερος οργασμός»!
Το αντιγράφω κι εγώ και αρχίζω, επίσης,
να το φωνάζω μέσα στο πλήθος. Είμαι 7
ετών και κανείς δεν μου λέει να σταματήσω
καθώς είναι όλοι στον δικό τους κόσμο.
Συνεχίζω να το φωνάζω. Στον δικό μου
σύμπαν κι εγώ! Άνθρωποι ακόμα και πάνω
στους κάδους απορριμάτων χοροπηδούν
σαν πιτσιρίκια. Βλέποντας τη γιορτή που
έχει στηθεί πιστεύεις πως κανένας δεν
έχει προβλήματα. Ακόμα και οι άστεγοι
της πόλης είναι για λίγο ευτυχισμένοι.
Όλοι μαζί μια αγκαλιά ως τις πρωινές
ώρες αφού κανένας δεν θα κοιμηθεί.
Κυριακή και στην επαρχιακή Μεγαλόπολη
Αρκαδίας,
που ζούσα, όλοι
ετοιμάζονται για αυτόν τον τελικό. Όλοι
περιμένουν αυτή την αναμέτρηση. Μικροί
και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όλοι
με το μυαλό στο παιχνίδι. Δεν υπάρχει
κάποιος που να μην συζητάει για αυτό.
Από το πρωί όλά τα αυτοκίνητα έχουν την
ελληνική σημαία στο καπό ή στον ουρανό
και κορνάρουν σαν τρελά ώρες ολόκληρες.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι πριν απ’ την
σέντρα.
Η ώρα της Ελλάδας, επιτέλους, έφτασε.
Όλοι
είναι στις θέσεις τους και παρακολουθούν
με προσοχή αλλά προσπαθούν να διατηρούν
την ψυχραιμία τους. Η καρδιά χτυπάει
πολύ δυνατά. Το άγχος έχει παγιδεύσει
τους πάντες. Και ξαφνικά.. ΓΚΟΛ! Όλοι οι
άνθρωποι, άλλοι στα σπίτια και στα
μπαλκόνια τους και άλλοι στα μαγαζιά,
είναι όρθιοι και πανηγυρίζουν. Όλα τα
μαγαζιά αρχίζουν να κερνούν τον κόσμο.
Ούζο, μπύρες, τσίπουρο και ότι, γενικά,
πίνει ο καθένας χωρίς να σκέφτονται το
κόστος. Περιμένουν, μόνο, την στιγμή που
θα ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα του
αγώνα για να βγουν στους δρόμους και να
ζητωκραυγάσουν. Και ΝΑΙ! Έληξε!! Είμαστε
στην κορυφή της Ευρώπης! Μου έχει μείνει
ανεξίτηλη αυτή η στιγμή της λήξης όπου..
”πήραμε φωτιά”. Την πόλη έχουν πνίξει
κόρνες, σφυρίγματα, τουφεκιές, συνθήματα,
αγκαλιές και κλάματα. Όλοι οι Έλληνες
ενωμένοι σαν μια γροθιά. Και δώστου ξανά
κέρασμα. ”Μεθυσμένη” ολόκληρη η πόλη,
και γενικά η χώρα, από αυτό το θρίαμβο.
Ένας ηλικιωμένος άντρας δίπλα μου
φωνάζει συνέχεια: «Ο καλύτερος οργασμός»!
Το αντιγράφω κι εγώ και αρχίζω, επίσης,
να το φωνάζω μέσα στο πλήθος. Είμαι 7
ετών και κανείς δεν μου λέει να σταματήσω
καθώς είναι όλοι στον δικό τους κόσμο.
Συνεχίζω να το φωνάζω. Στον δικό μου
σύμπαν κι εγώ! Άνθρωποι ακόμα και πάνω
στους κάδους απορριμάτων χοροπηδούν
σαν πιτσιρίκια. Βλέποντας τη γιορτή που
έχει στηθεί πιστεύεις πως κανένας δεν
έχει προβλήματα. Ακόμα και οι άστεγοι
της πόλης είναι για λίγο ευτυχισμένοι.
Όλοι μαζί μια αγκαλιά ως τις πρωινές
ώρες αφού κανένας δεν θα κοιμηθεί.
Και
όντως. Κανένας δεν κοιμήθηκε. Πολλοί
δεν κοιμήθηκαν για μέρες. Η Ελλάδα μας
ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο της Ευρώπης.
Τεράστια στιγμή, φοβερή ανάμνηση. Αυτή
η κατάκτηση μας υπενθύμισε ότι τίποτα
δεν θεωρείται ακατόρθωτο και ότι το πιο
απίθανο μπορεί να γίνει πιθανό.
Όλα
αυτά που διαδραματίστηκαν τη νύχτα
εκείνη ήταν μοναδικά, έγιναν μία φορά
και μακάρι να τα ζήσουμε ξανά.
Ήμασταν
ευτυχισμένοι, ενωμένοι, αγκαλιασμένοι..
για λίγο. Αχ..
όντως. Κανένας δεν κοιμήθηκε. Πολλοί
δεν κοιμήθηκαν για μέρες. Η Ελλάδα μας
ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο της Ευρώπης.
Τεράστια στιγμή, φοβερή ανάμνηση. Αυτή
η κατάκτηση μας υπενθύμισε ότι τίποτα
δεν θεωρείται ακατόρθωτο και ότι το πιο
απίθανο μπορεί να γίνει πιθανό.
Όλα
αυτά που διαδραματίστηκαν τη νύχτα
εκείνη ήταν μοναδικά, έγιναν μία φορά
και μακάρι να τα ζήσουμε ξανά.
Ήμασταν
ευτυχισμένοι, ενωμένοι, αγκαλιασμένοι..
για λίγο. Αχ..
