Του Γιώργου Κουρτέση
Χαχα
παππού, κοίτα τι έπεσε πάνω στον παίχτη
του ”κόκκινου”.. Παππού να πετάξω κι εγώ
την καρέκλα μου; Γιατί παππού είναι όλοι
όρθιοι; Ωχ, παππού οι αστυνομικοί χτυπούν
τον κόσμο. Παππού φοβάμαι μήπως χτυπήσουν
κι εμάς. Γιατί παππού δεν ξεκινάει ο
Παθαναικός; Παππού εμείς δεν παίζουμε
έτσι ποδόσφαιρο στο σχολείο. Παππού
πότε θα πάμε σπίτι; Φοβάμαι παππού..
Χαχα
παππού, κοίτα τι έπεσε πάνω στον παίχτη
του ”κόκκινου”.. Παππού να πετάξω κι εγώ
την καρέκλα μου; Γιατί παππού είναι όλοι
όρθιοι; Ωχ, παππού οι αστυνομικοί χτυπούν
τον κόσμο. Παππού φοβάμαι μήπως χτυπήσουν
κι εμάς. Γιατί παππού δεν ξεκινάει ο
Παθαναικός; Παππού εμείς δεν παίζουμε
έτσι ποδόσφαιρο στο σχολείο. Παππού
πότε θα πάμε σπίτι; Φοβάμαι παππού..
Περίπου
5 ετών, υπολογίζω, θα ήταν το παιδάκι
αυτό, το οποίο είχε έρθει όλο χαρά να
δει την αγαπημένη του ομάδα μαζί με τον
παππού του. Έτυχε και οι θέσεις μας ήταν
πολύ κοντά σε αυτό το ντέρμπι που δεν
έγινε ποτέ, κάπου στην Θύρα 2 του γηπέδου.
Ανατρίχιασα όταν κατάλαβα τον φόβο του
μικρού φίλαθλου. Το βλέμμα του, επίσης,
τα έλεγε όλα και τα μάτια του βουρκωμένα.
Έτοιμος ήταν να κλάψει. Έβλεπε να
γκρεμιζόταν όλη η φαντασιώση που είχε
κάνει για το τί είναι ποδόσφαιρο. Όλα
αυτά που άκουσα και είδα με έκαναν να
σκεφτώ πολλά. Ακόμη περισσότερα απ’ όσα
ερωτήματα μου είχαν γεννηθεί κατά την
διάρκεια των επεισοδίων. Ένα γήπεδο
είχε μετατραπεί σε κανονικό πεδίο μάχης.
Αηδεία! Πραγματικό πολεμικό σκηνικό.
Ακόμα και οι τζιχαντιστές θα έτρεμαν
να επιτεθούν εκείνη τη στιγμή στην
Λεωφόρο. Αστειεύομαι, φυσικά, αλλά πόσα
σκαλιά κάτω είμαστε σε ποδοσφαιρική,
και όχι μόνο, παιδεία; Ποιές είναι οι
αρχές και το ήθος μας; Δεν
σεβόμαστε τίποτα. Τα ισοπεδώνουμε ΟΛΑ.
Που θα φτάσουμε; Φοβάμαι..
5 ετών, υπολογίζω, θα ήταν το παιδάκι
αυτό, το οποίο είχε έρθει όλο χαρά να
δει την αγαπημένη του ομάδα μαζί με τον
παππού του. Έτυχε και οι θέσεις μας ήταν
πολύ κοντά σε αυτό το ντέρμπι που δεν
έγινε ποτέ, κάπου στην Θύρα 2 του γηπέδου.
Ανατρίχιασα όταν κατάλαβα τον φόβο του
μικρού φίλαθλου. Το βλέμμα του, επίσης,
τα έλεγε όλα και τα μάτια του βουρκωμένα.
Έτοιμος ήταν να κλάψει. Έβλεπε να
γκρεμιζόταν όλη η φαντασιώση που είχε
κάνει για το τί είναι ποδόσφαιρο. Όλα
αυτά που άκουσα και είδα με έκαναν να
σκεφτώ πολλά. Ακόμη περισσότερα απ’ όσα
ερωτήματα μου είχαν γεννηθεί κατά την
διάρκεια των επεισοδίων. Ένα γήπεδο
είχε μετατραπεί σε κανονικό πεδίο μάχης.
Αηδεία! Πραγματικό πολεμικό σκηνικό.
Ακόμα και οι τζιχαντιστές θα έτρεμαν
να επιτεθούν εκείνη τη στιγμή στην
Λεωφόρο. Αστειεύομαι, φυσικά, αλλά πόσα
σκαλιά κάτω είμαστε σε ποδοσφαιρική,
και όχι μόνο, παιδεία; Ποιές είναι οι
αρχές και το ήθος μας; Δεν
σεβόμαστε τίποτα. Τα ισοπεδώνουμε ΟΛΑ.
Που θα φτάσουμε; Φοβάμαι..
Έχεις μεγάλο δίκιο! Πόσα χάλια ακόμη;