Uncategorized

“Θυμάμαι ακόμα.. ήμουν παιδάκι..”

    “Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι όταν με φέρανε μες στο Καραϊσκάκη, στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα και από την κ@ύλα μου δεν έβγαζα κουβέντα..” 

   Κάπως
έτσι ξεκινάει ένα απ τα πιο όμορφα
συνθήματα του κόσμου του Ολυμπιακού
που όταν το τραγουδάω μου έρχεται πάντα
στο μυαλό η πρώτη φορά στο παλιό
Καραϊσκάκη. Ήμουν τόσο μικρός που δεν
θυμάμαι καν με ποια ομάδα παίζαμε! Ήταν
απ’ τις λίγες φορές που είχα ανέβει
Αθήνα, διότι κατάγομαι από επαρχία.

   Η
πρώτη φορά όμως που ένιωσα τι εστί
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ήταν άλλη. Ήταν Δεκέμβριος
του 1995.. Παντού όταν με ρωτούσαν τι ομάδα
είμαι έλεγα Ολυμπιακάρα χωρίς όμως να
γνωρίζω πολλά πράγματα, λόγω της ηλικίας
μου. Ο πατέρας μου λοιπόν με πήρε απ’ το
χέρι και ανεβήκαμε για το καφενείο του
χωριού να δούμε το ντέρμπι με τον
Παναθηναικό.. Το καφενείο (το μόνο που
ειχε FILMNET, την αντίστοιχη
NOVA σήμερα) ήταν γεμάτο
από κόσμο. Μπροστά καθόμασταν εμείς οι
“γαύροι” και πίσω οι “βάζελοι”. Ο
πατέρας μου φυσικά έκατσε μαζί μου στις
μπροστινές θέσεις, παραγγέλνοντας μπύρα
και εγώ την.. πορτοκαλαδίτσα μου!

   Το
μάτς αρχίζει, σε ένα γήπεδο που απλά
έβραζε!

   Τι
έδρα θεέ μου!! Να θυμήσω, απλά, ότι έχουμε
1995 και ο Ολυμπιακός διανύει την όγδοη
χρονιά του χωρίς πρωτάθλημα! Οι βάζελοι
έχουν βγάλει γλώσσα και αρχίζουν να
πικάρουν εμάς. Η αλήθεια είναι, ότι δεν
παίζαμε πολύ καλά. Όμως, το μάτς είναι
στο 0-0 όταν ο π….ς ο Μπορέλι βάζει το
γκόλ και κάνει το 0-1! Το μισό καφενείο
πανηγυρίζει και αρχίζει να βρίζει τον
Ολυμπιακό! Το τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή
απλά δεν περιγράφετε. Πόσο μίσος μπορεί
να ένιωθε ένα 7χρονο παιδάκι; Απλά
απεριόριστο! Έβλεπα τον καθένα να
κοροϊδεύει τον πατέρα μου και τους
υπόλοιπους Ολυμπιακούς που ήμασταν
εκεί μέσα και, πραγματικά, μίσησα τον
Παναθηναϊκό. Λίγα λεπτά αργότερα, ο
Βασίλης Καραπιάλης μπηκε απλά στην
καρδιά μου. Σκόραρε και έφερε το ματς
στο 1-1 και το γήπεδο, αλλά και το καφενείο,
κάηκαν! Τι χαρά που είχε ο πατέρας μου
ρε φίλε! Πόσο σπουδαίο πράγμα να σε κάνει
χαρούμενο η ομάδα σου..

   Ο
Ολυμπιακός, αν δεν κάνω λάθος, είχε και
δοκάρι και επειδή όλα τα παραμύθια δεν
έχουν ωραίο τέλος βρέθηκε ο.. Καπουρανης,
ρε μ@λάκα, να μας το βάλει στο 90′. Ε..
Χάσαμε! Όμως, εγώ κέρδισα πολλά πράγματα.
Έγινα Ολυμπιακός! Τι κι αν χάσαμε, τι κι
αν είχαμε να πάρουμε πρωτάθλημα τόσα
χρόνια, τι κι αν δεν είχα δει ποτέ το
ΘΡΥΛΟ μας να παίρνει πρωτάθλημα, εγω
αγάπησα αυτή την ομάδα και την αγάπησα
στα δύσκολα.

   Δεν
κατηγορώ τα νέα παιδιά που έγιναν
Ολυμπιακοί, γνωρίζοντας μόνο τον
Ολυμπιακό μεσα απ τις επιτυχίες του,
αλλά εμείς οι λίγο πιο παλιοί γίναμε
ΓΑΥΡΟΙ στα δύσκολα χρόνια. Στα πέτρινα
χρόνια του Θρύλου μας! Τότε που μπορεί
να χάναμε απ’ τον Απόλλων 3-0 και το
Καραισκάκη να είχε 30 χιλιάδες κόσμο!
Τότε που στο μπάσκετ δεν είχαμε πάρει
τίποτα στην Ευρώπη και μετά ήρθε το
Ευρωπαικο το 1997! Τι χρονία το ’97 ρε φίλε!
Το Ευρωπαικο στο μπάσκετ; Το “τριπλ
κράουν” γενικότερα στη “σπυριάρα”
μπάλα; Ή μήπως που πήραμε το πρώτο μας
πρωτάθλημα, έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια;
Με μια απάντηση.. ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Και από εκεί
και πέρα; Τα παίρνουμε όλα στο ποδόσφαιρο!
Γιατι; ΓΙΑΤΙ έτσι μας αρέσει!

   Του
RedPen24

Σχετικά άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button

Adblock Detected

Για να επισκεφτείτε το REDPEN παρακαλούμε απενεργοποιήστε το ADBLOCK για τη σελίδα (redpen.gr)! Είναι ο μόνος τρόπος να μπορούμε να συνεχίσουμε να τα γράφουμε όλα κόκκινα!