Έχει περάσει σχεδόν μία μέρα από την ήττα στην Κύπρο και κάποια πράγματα ακόμα δεν έχουν χωνευτεί..
Είναι δεδομένο ότι στο πρόγραμμα είναι και οι ήττες αλλά ήττες χωρίς ωραία μπάλα κι δημιουργία επιθέσεων δεν πρέπει ποτέ να είναι στο πρόγραμμα. Η στεναχώρια στην ισοπαλία με την Κερκυρα δεν ήταν γιατί δεν ήρθε η νίκη αλλά γιατί ήρθε χωρίς όμορφο ποδόσφαιρο, χωρίς αυτοματισμούς και χωρίς ωραίες δημιουργικές επιθέσεις. Έτσι και χτες. Αυτό το παιχνίδι θυμήθηκα. Και το κακό είναι ότι έγινε σε διάστημα λίγων ημερών. Αν βάλουμε δε και την ισοπαλία με την Γιανγκ Μπόις τότε όντως κάτι δεν πάει τόσο καλά. Η αμυντική λειτουργία κυρίως στη φάση του πρώτου γκολ του ΑΠΟΕΛ ήταν απλά… τραγική. Λάθοι επι λαθών.
Το κακό είναι ότι πήγαμε στην Κύπρο να πάρουμε αποτέλεσμα και όχι να αδιαφορήσουμε. Είχαμε κίνητρο αλλά δε βγήκε. Η δεύτερη θέση δεν είναι κάτι που μπορεί να ικανοποιεί τον Ολυμπιακό γιατί έχει στο DNA του να είναι παντου πρώτος. Πόσο μάλλον σε ένα όμιλο με ομάδες όχι τόσο ισχυρές στο Ευρωπαϊκό στερέωμα και δυστυχώς αν σκεφτούμε κάτι είναι ότι και οι πέντε ομάδες που παίξαμε φέτος στην Ευρώπη σε έστω ένα ενενηντάλεπτο δεν καταφέραμε να τις κερδίσουμε (Μπερ Σεβα, Αρούκα, ΑΠΟΕΛ , Αστάνα , Γιανγκ Μπόις).
Φυσικά πρέπει το ποτήρι να το βλέπουμε μισογεμάτο και να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί ο πρώτος στόχος που ήταν η πρόκριση, επετεύχθη.
Να βλέπουμε το βάθος που έχει αυτή η ομάδα καθώς οι πιτσιρικάδες έκαναν και χτες την εμφάνισή τους! Παίκτες όπως ο Τσόρι αποτελούν την ένωση του παλιού με το νέο!
Η ομάδα ξέρει που υστερεί και θα το διορθώσει ή τουλάχιστον καλείται να το φτιάξει!
Και τέλος επειδή ζούμε στην Ελλάδα και πρέπει να κοιτάμε και τους δίπλα μας, οι… απέναντι σε 6 παιχνίδια κατάφεραν να μαζέψουν 1 μόλις βαθμό. Τελευταία τους νίκη το 2012 και το 2017 αν καταφέρουν να μπουν σε ομίλους θα το ξαναπροσπαθήσουν.. Αλλά είπαμε πρώτα τα δικά μας, τη δική μας καμπούρα , και μετά των άλλων!
Η στεναχώρια κρατεί μια βραδιά, η περηφάνια για πάντα και ο Θρύλος είναι η περηφάνια μας!
