Ήταν 25 Μαΐου του 2005 όταν ο Ολυμπιακός πήγαινε στο Καυταντζόγλειο για να κερδίσει τον Ηρακλή και να κατακτήσει τότε το 8ο του πρωτάθλημα τα τελευταία 9 χρόνια.
Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε με τον Ριβάλντο να σκοράρει σε ενα γήπεδο βούρκο όμως λίγα λεπτά μετά… βουρκώσαμε με το αντίο του Τζιοβάνι!
Δεν ήταν λίγα και αυτά που ζήσαμε! Τι να πρωτοθυμηθείς; Το γκολ με τη Γαλατά, τα γκολ εναντίον του Παναθηναϊκού, σε Λεωφόρο, Ριζούπολη; Τις αμέτρητες τρίπλες στο ΟΑΚΑ, και σε όλα τα ελληνικά και όχι μόνο γήπεδα; Το 3-3 με τη Ρεάλ; Τα κάγκελα που ανεβαίναμε και του φωνάζαμε για να μας γνέψει; Τη ματσάρα με τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ γκολάρες με τον Ηρακλή στο ΟΑΚΑ; Την παραδοχή από κάθε ποδοσφαιρικό αντίπαλο; Αυτά που ζήσαμε παρέα με τον Ριβάλντο και το “παιδί”τους , τον Νέρι, την τελευταία του σεζόν; Και πόσα ακόμα!
Και η ζωή είναι περίεργη ρε φίλε… Ο Τζιοβάνι σταμάτησε από τον Ολυμπιακό αγωνιζόμενος στο γήπεδο που παραλίγο να σταματήσει μια για πάντα το ποδόσφαιρο! Το Καυταντζόγλειο. Εκεί που ο Σέμος με ένα δολοφονικό τάκλιν θέλησε να μας στερήσει τα ποδοσφαιρικά μας όνειρα! Και αν εμείς μέσα μας ίσως να αργήσαμε να τον συγχωρέσουμε, ο Τζίο τον είχε ήδη συγχωρέσει. Αυτό ήταν το μεγαλείο του! Μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Και αν το “10” την επόμενη σεζόν φορέθηκε από τον άνθρωπο που είχε σηκώσει τη χρυσή μπάλα, η νοσταλγία δεν έφευγε! Και δεν έφευγε γιατί μετά τον Τζιοβάνι αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο αυτό το γ@#$μένο το ποδόσφαιρο! Γιατί τόσα χρόνια μετά, όταν στα 5×5 κάποιος κάνει μια “ποδιά” ή ένα ψηλοκρεμαστό σουτ, στο μυαλό μας έρχεται αυτός ο “άνθρωπος”.
Το άνθρωπος όταν θα μιλάμε για τον Τζιοβάνι θα μπαίνει για πάντα σε εισαγωγικά, γιατί ίσως να ήταν κάτι παραπάνω από έναν άνθρωπο…
Στα δικά μου μάτια πάντως έτσι ήταν…
Τζίο σε ευχαριστούμε για όσα ζήσαμε αυτά τα 6 χρόνια που ήσουν στο Θρύλο μας!
Σε ευχαριστούμε που σε είδαμε να φοράς για 130 φορές τον δαφνοστεφανομένο έφηβο!
Σε ευχαριστούμε για τα 96 σου γκολ!
Σε ευχαριστούμε που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο 200 κλικ παραπάνω από όσο το αγαπούσαμε πριν σε γνωρίσουμε!
Και αν κάποιοι νιώθουν τυχεροί που ζούμε στην εποχή των Μέσσι και Ρονάλντο, εμείς νιώθουμε τυχεροί που ζήσαμε και μεγαλώσαμε στη δικιά σου εποχή!
Kαι όταν αύριο ο γιος μας θα μας ρωτάει εμείς θα του δείχνουμε αυτό:
